کلیاتی در خصوص کاشت حلزون شنوایی

اگر شما بیماری یا انسدادی در گوش خارجی یا میانی داشته باشید، ممکن است شنوایی هدایتی شما آسیب ببیند که می توان با درمان های دارویی یا جراحی آن را مرتفع ساخت. اما مشکل گوش داخلی می تواند باعث آسیب شنوایی حسی - عصبی شده و ناشنوایی عصبی ایجاد کند. در این حالت در بیشتر اوقات سلول های مویی آسیب می بینند و عملکردی ندارند. اگر چه بسیاری از رشته های اعصاب شنوایی ممکن است سالم باشند و امواج الکتریکی را به مغز انتقال دهند، اما به علت آسیب سلول های مویی بدون پاسخ هستند.

به دلیل اینکه در ضایعه شنوایی حسی- عصبی شدید امکان بهبودی با دارو وجود ندارد، این ضایعه فقط با تجویز سمعک توسط متخصص شنوایی (ادیولوژیست) و یا در صورت لزوم از طریق کاشت حلزون شنوایی قابل درمان می باشد.

دستگاه کاشت حلزون شنوایی یک دستگاه الکترونیک است که بخشی از شنوایی را به افراد ناشنوا برمی گرداند. این دستگاه با عمل جراحی در گوش داخلی کار گذاشته می شود و توسط دستگاهی که در خارج از گوش قرار می گیرد فعال می شود.

این دستگاه بدون استفاده از سلول های مویی آسیب دیده صحبت ها و صداهای محیطی را به سیگنال های الکتریکی تبدیل کرده و این امواج را به عصب شنوایی می فرستد. اغلب یک میکروفون برای دریافت اصوات در خارج از بدن و پشت گوش نصب می شود . یک «پردازنده گویایی» که معمولاً خارج از گوش بر روی کمربند یا داخل جیب گذاشته می شود، صداها را به سیگنال های الکتریکی مشخص تبدیل می کند. این کدها از طریق سیم نازکی به سمت بالا و به وسیله های نصب شده در پشت گوش انتقال می یابد و به صورت امواج رادیویی از پوست گذشته و به الکترودهای کاشته شده در حلزون شنوایی می رسد. سیگنال های دریافتی توسط الکترودها، رشته های عصبی شنوایی را تحریک می کنند تا اطلاعات را به مغز فرستاده و در آنجا به صورت صداهای معنی دار تفسیر و معنی شوند.

کاشت حلزون شنوایی فقط برای اشخاصی طراحی شده که از سمعک نتیجه خوبی نمی گیرند و یا دچار ناشنوایی مادرزادی هستند . این افراد باید 1 سال به بالا باشند ( مگر اینکه مننژیت دوران کودکی باعث ناشنوایی شده باشد).

متخصصین گوش و گلو و بینی عمل جراحی کاشت حلزون را انجام می دهند، ولی همه آنها قادر به انجام این کار فوق تخصصی نمی باشند. بدین منظور پزشک شما می تواند برای ارزیابی، شما را به یک کلینیک مخصوص کاشت حلزون ارجاع دهد

عمل کاشت حلزون شنوایی تحت بیهوشی عمومی انجام گرفته و حدود 2 تا 3 ساعت به طول می انجامد. در این روش عمل جراحی، لازم است که بیمار یک یا چند روز در بیمارستان بستری گردد.

حدود یک ماه تا 45 روز بعد از عمل جراحی، پردازنده سیگنال ها، میکروفون و دستگاه تفسیر و معنی کننده اصوات در خارج از گوش شما قرار داده می شود و تنظیم می گردد.

به شما یاد می دهند که چگونه از این دستگاه ها مراقبت کنید و چگونه از این طریق به صداها گوش فرا دهید. بعضی از کاشت ها به زمان طولانی تری برای تنظیم شدن و آموزش مربوطه نیاز دارند. همچنین ممکن است تیم توانبخشی از شما بخواهند تا برای انجام معاینات دوره ای و در صورت لزوم تنظیم دوباره پردازنده گویایی به کلینیک مراجعه کنید.

گوش درد در کودکان

وقتی در کودکان به علت‌های گوناگون لوزه سوم بزرگ می‌شود و کل حلق و بینی را پُر می‌کند، از سمت حلق دهانه بینی مسدود می‌شود و گوش‌درد ایجاد می‌شود. از طرفی با توجه به این که گوش میانی از طریق دو لوله که شیپور استاش یا لوله‌های استاش نامیده می‌شود، هواگیری خود را از طریق حلق بینی در پشت بینی انجام می‌‌دهد (گوش میانی از طریق این لوله‌ با پشت بینی و حلق بینی ارتباط دارد).

زمانی که لوزه سوم که فضای حلق بینی را پُر می‌کند عفونی شود و میکروب‌ها در آن جمع شوند، در آن صورت این میکروب‌ها از طریق شیپور استاش وارد گوش میانی می‌شوند و وقتی تعداد میکروب‌هایی که وارد گوش میانی شده است، افزایش پیدا کند بچه‌ دچار عفونت‌های گوش‌میانی می‌شود و این عفونت‌ها خود را به‌صورت گوش درد نشان می‌دهند و به تدریج دردگوش افزایش پیدا می‌کند و باعث بی‌قراری و ناراحتی بچه می‌شود

.

لازم است قبل از این که پرده ی صماخ گوش پاره شود، پزشک آنتی‌بیوتیک مناسب را برای مریض تجویز کند. مدت زمان مصرف آنتی‌بیوتیک و نوع آن، به عبارتی استفاده صحیح آن باعث می‌شود که پارگی پرده صماخ اتفاق نیفتد.

به دنبال عفونت، گوش درد ایجاد می‌شود. این درد خود را به صورت‌های مختلف نشان می‌دهد، از جمله ممکن است علایمی مانند علایم سرماخوردگی داشته باشد یا آبریزش بینی و هم چنین خلط پشت حلق داشته باشد و به تدریج که دردگوش زیاد شود، بچه را کاملاً ناراحت و بی‌تاب و قرارمی‌کند.

در این حالت این درد به مسکن‌های معمولی هم پاسخ نمی‌دهد و معمولاً بعد از مدتی مثل یک آبسه و یک دُمَل از هر جایی که بیش‌تر چرک جمع شود سرباز می‌کند و دمل پاره می‌شود، حتی این پارگی در پرده گوش نیز ممکن است اتفاق بیافتد و در این صورت چرک از طریق کانال گوش به بیرون می‌ریزد. لازم است قبل از این که پرده ی صماخ پاره شود، پزشک آنتی‌بیوتیک مناسب را برای مریض تجویز کند. مدت زمان مصرف آنتی‌بیوتیک و نوع آن، به عبارتی استفاده صحیح آن باعث می‌شود که پارگی پرده صماخ اتفاق نیفتد.

اگر این گوش دردهای مکرر و راجعه چند بار اتفاق بیفتد، می‌تواند منجر به پارگی پرده صماخ شود. (البته پارگی صماخ به تنهایی اهمیت ندارد) و اگر چرک گوش میانی ادامه داشته باشد، پرده صماخ فرصت ترمیم و بسته شدن را پیدا نمی‌کند و در نتیجه فرد دچار عفونت مزمن گوش میانی می‌شود.

معمولاً بچه‌هایی که دچار گوش دردهای دایمی هستند، در خواب و تقریباً در اکثر شب‌ها و غالب مواقع راحت نیستند و مجبورند که دهانشان را جهت تنفس باز نگه دارند و این افراد هر وقت دهانشان بسته شود، دچار قرمزی شدید می‌شوند. خرخرهای این افراد گاهی به قدری شدید می‌شود که حتی باعث توقف تنفسی نیز می‌شود. در بعضی مواقع گوش‌درد باعث تغییر شکل در صورت می‌شود، حتی موجب کاهش شنوایی در فرد خصوصاً بچه‌ها می‌شود

.

معمولاً در اکثر گوش دردهایی که حاصل از عفونت‌ گوش میانی می‌باشد، از گوش این افراد چرک خارج می‌شود و ممکن است تا زمانی که این عفونت درمان نشده باشد، ترشح چرک به صورت دایمی از گوش خارج شود و باعث کاهش شنوایی بیمار شود. در این گونه موارد انجام تست‌های اودیومتری و معاینات آندوسکوپی و بالینی و دادن شرح حال دقیق، از راه‌های تشخیص با اهمیت تلقی می‌شوند.

معمولاً پسرها بیشتر از دخترها مبتلا می‌شوند و در سنین زیر 5 سال استعداد مبتلا شدن به بیماری زیادتر می‌باشد.

حدود 10درصد اطفال زیر 5 سال دچار گوش‌درد خواهند شد، به عبارتی حداقل یک بار در دوران طفولیت هر بچه‌ای با این مشکل روبه رو می‌شود.